هر کسی که در این دنیای بیکران زندگی میکند ,یک دوره کوتاه نه ماهگی را
در شکم مادر به صورت نرمال طی کرده است, به صورت نطفه ایی که نه شکل و  نه فرمی داشته , در دنیایی که بطن مادر بود شروع به رشد می کند.
تمام موجودی, این نطفه به مادرش وابسته است , اگر مادر,در حالت روحی و روانی وجسمانی سالمی ,بسرببرد,نطفه درحالتی طبیعی رشد میکند,ولی اگر مادر ,از لحاظ تغذیه ,دانش توجه به خود و جنین را دارا نباشد, جسم جنین در حالتیکه مواد لازم را , نمیتواند دریافت کند,به صورت ناقص رشد میکند ,یعنی تمام
کسانی که ناقص بدنیا می آیند ,یک دلیل علمی دارد,حالا از لحاظ روحی هم اگر
مادر نتواند درست از جنین محافظت کند , باز هم کودکی که در دنیای جنینی
رشد میکند , آسیب میبیند.
پس همه ما یک زندگی ,که کاملا متفاوت با زندگی این لحظه است را گذرانده ایم,
یعنی دو تولد و یک مرگ را تجربه کرده ایم ,تولد ما ,یعنی نطفه ایی که روز اول
در رحم مادرمان شکل گرفت , و چندین ماه طول کشید که در دنیای جنینی , ما
شکل گرفتیم و زمانی رسید که وقت و عمر دوران جنینی تمام شد , و زمان
رفتن فرا رسید ,یعنی مرگ , مرگ دوران جنینی ,و زاده شدن به دنیایی جدید
و متفاوت  که اصلا هیچ شباهتی با آن دنیا نداشت ,یعنی دو تولد و یک مرگ .
حالا اگر کودک,  نا سالم ,بدنیا آمده باشد ,نسبت به کسانی که سالم
بدنیا آمده اند,سخت زندگی میکنند,زندگی برایش بسختی سپری میشود
یعنی همه ما مرگ را برای یکبار تجربه کرده ایم,ولی مرگ نابودی برای ما نبود ,مرگ یعنی پایان عمر و وقت ما,در دنیایی که باید آنرا ترک میکردیم ,تا
از دنیای جنینی وارد دنیایی کاملا ناشناخته شویم, بدون مرگ و مردن ,تولدی
روی نمیداد.
ما با زاده شدن به دنیای زمینی , وارد رحم ,زمین شدیم ,مادر  همه ما
الان زمین است ,بدون امکانات زمین ,زندگی ,وجود نخواهد داشت .
جنین بدون هیچ زحمتی در رحم مادر رشد کرد ,تمام امکانات مهیا بود ,محلی
بود که اندام هایش داشت ساخته میشد ,در کره زمین هم همه چیز مهیا است,
انسان در موجودیت آنها دخالتی نداشته ,همه چیز در نهایت کمال خودش است ,
حتی جسم ما که اگر سالم باشد در نهایت کمال خودش است,ولی با این همه کمال چرا انسان, احساس نقص میکند ,وقتی از مادری که باردار است ,درباره
جنینش سوال کنی ,درماه های متفاوت ,جواب های متفاوتی خواهد داد,یعنی توضیحی تلویحی در باره وضیعت جنین ,که از نقص به کمال جسمانی, در حرکت است ,چرا ما ,که در کمال جسمانی  هستیم ,احساس نقص میکنیم  ,این احساس  نقص از کجاست ؟
آیا غیر از این است که همه ما حامله هستیم ,حامله نطفه ای در درون خودمان
که ,روزی بایستی با مرگ و پایان وقتمان در این دنیای جنینی زمین , پا به دنیای
بسیار بزرگتر در مقایسه با دنیای جنینی مادر و دنیای زمینی ,بگذاریم, امروز همه ما بدون توجه به زن و یا مرد بودنمان ,در درون خود موجودی را پرورش
میدهیم ,اندام های این کودک درونمان ,با رفتارهایمان , پندارهایمان ,گفتارهایمان,
با اخلاقیاتمان,با عشقمان ,با آگاهی و دانایمان و ده ها نمونه دیگر ساخته
میشود, ما مادر کودک درونمان هستیم ,اندام هایی که کاربردی در این دنیای
زمینی ندارند,اگر از جنینی که در رحم مادر  است , امکان این بود که از او سوال
میشد ,اندام های تو در شکم مادرت به  چه دردت میخورد ؟ قطعا جوابش این بود
که در اینچا ,هیچ , و لی کودک نمیداند که این اندام ها هر کدامش ,چقدر با ارزش
در این دنیا هستند که در آنجا از آن بی خبر بود,اگر اعمال و گفتار و نیات و افکار و
ده ها موارد دیگر همسویی با علم و حکمت خداوند نباشد, این موجود نازنین درونی مان بعد از اتمام وقت این دنیا و متولد شدن در جهانی بس بزرگتر ,ناقص
بدنیا می آید,و دیگه کاری از دست کسی ساخته نیست ,چون آنچه متولد میشود
محصولی ساخته شده است,و با این محصول زندگی جدیدی را که غیر قابل حدس و گمان است , شروع خواهیم کرد ,تافرصت باقی است ,فکری به حال خودمان بکنیم  ,  پاینده باشید.